Ziekte van Lyme

 



Ziekte van Lyme



 

---

Lymeziekte, Lyme-borreliose of ziekte van Lyme, is een infectieziekte die veroorzaakt wordt door Borrelia burgdorferi, een spiraalvormige bacterie (spirocheet) van drie tot acht micrometer. Het is een vectorziekte die wordt overgedragen door de schapenteek Ixodes ricinus. De ziekte is genoemd naar het plaatsje Lyme in Connecticut, waar in 1975 een epidemie van deze ziekte optrad.

Oorzaak


Teken dragen soms de bacterie Borrelia burgdorferi bij zich. Door een tekenbeet kan een mens met deze borrelia geïnfecteerd worden. Hierna ontstaat een symptomencomplex dat Lyme-borreliose of lymeziekte wordt genoemd.

Lyme-borreliose wordt veroorzaakt door de bacterie Borrelia burgdorferi (Bb). Hoewel de ziekteverschijnselen al aan het begin van de vorige eeuw in Europa zijn beschreven, werd B. burgdorferi pas in 1982 ontdekt. Inmiddels is duidelijk dat er diverse varianten van deze bacterie bestaan, die zeer waarschijnlijk verschillende ziekteverschijnselen veroorzaken. Bij huidverschijnselen is vaak sprake van B. afzelii, bij neuroborreliose van B. garinii. In de VS komt een variant voor die vooral gewrichtsklachten veroorzaakt; de soorten in Europa geven vaker huidverschijnselen. De microbiologie van Borreliasoorten is zeer complex en de kennis op dit gebied vertoont nog vele lacunes. Per jaar verschijnen er echter vele tientallen wetenschappelijke publicaties over dit onderwerp. Uit recent onderzoek is gebleken dat B. burgdorferi bij ongunstige omstandigheden kan overgaan in een cystevorm die minder gevoelig is voor de werking van de meest gebruikte antibiotica.

Lyme in Nederland



Een schapenteek, de vector van de ziekte (sterk vergroot)

Jaarlijks worden er in Nederland ongeveer 1,2 miljoen mensen gebeten door een teek. Hiervan krijgen er ongeveer 17 000 (bijna 1,5%) Erythema migrans,[3] een scherp afgetekende rode ring rond de plaats van de beet. Niet iedereen die geïnfecteerd wordt door de Borrelia-bacterie vertoont deze rode ring. In de periode van mei tot en met augustus worden de meeste tekenbeten gemeld.

Toename van het aantal teken


Onderzoek heeft aangetoond dat het aantal teken in Nederland toeneemt. De toename aan natuurterreinen en de constructie van ecologische verbindingszones zijn hier waarschijnlijk debet aan. Ook de toename van het aantal zoogdieren door het terugdringen van de jacht is een mogelijke oorzaak.

In de ecologie van de teek spelen kleine zoogdieren zoals muizen en grote zoogdieren (doorgaans herten) een grote rol. De teek overwintert in de holen van kleine zoogdieren. Kleine zoogdieren zijn meestal niet erg mobiel en voor verspreiding tussen muizenkolonies maken teken vaak gebruik van herten of wilde zwijnen. Zonder natuurlijke verbindingszones sterven geïsoleerde tekenpopulaties meestal uit.

Epidemiologie


Men verwacht dat de toename van het aantal teken leidt tot een toename van het aantal gevallen van Lyme. Door onderrapportage en onderdiagnostiek is er gebrek aan epidemiologische gegevens waardoor de volle omvang van het probleem niet bekend is. De beschikbare gegevens wijzen waarschijnlijk op een toename van de infectie in Nederland. In ieder geval neemt het aantal huisartsconsulten wegens tekenbeten de laatste jaren toe, evenals het aantal vastgestelde gevallen van erythema migrans, de karakteristieke huidafwijking die er soms het gevolg van is.

Borrelia burgdorferi wordt in Nederland overgebracht door de teek Ixodes ricinus. Daarnaast is aangetoond dat de ziekte door de moeder aan het ongeboren kind kan worden overgedragen. Andere besmettingswegen zoals andere stekende insecten, bloedtransfusies en seksueel contact worden door sommigen vermoed, maar zijn (nog) niet wetenschappelijk aangetoond. Het risico op infectie na een tekenbeet was in een Zwitsers onderzoek bij 376 mensen ongeveer 4%.

Ziekteverschijnselen


Lyme-borreliose is een systeemziekte met een grillig verloop en vele verschijningsvormen. De wetenschappelijke informatie vertoont nog lacunes en is deels tegenstrijdig. Het is inmiddels wel mogelijk de bacterie te kweken en in een hoog percentage van de gevallen lukt het het DNA van de bacterie aan te tonen door middel van een PCR-reactie. Toch ontbreekt nog een door iedereen erkende gouden standaard voor het stellen van de diagnose. Dit geldt overigens ook voor de definitie van genezing of voor het vaststellen van het effect van behandeling. Met de toename van de kennis en de technieken wordt Lyme-borreliose wel steeds meer een 'gewone' bacteriële infectie die detecteerbaar en behandelbaar is.

Een infectie met Borrelia burgdorferi leidt vaak niet tot ziekteverschijnselen, zoals uit het voorkomen van antistoffen bij mensen uit risicogroepen (bosarbeiders) blijkt, waarvan er veel wel besmet zijn (geweest) met de bacterie, zoals uit bloedonderzoek blijkt, maar die daar nooit wat van gemerkt hebben.[5] In de Verenigde Staten is een asymptomatische seroconversie daarentegen zeldzaam.[6] Wanneer er ziekteverschijnselen ontstaan, worden deze in drie stadia ingedeeld. De indeling in stadia is enigszins arbitrair.

Stadium 1: Lokale huidinfectie; erythema migrans (EM)



Erythema migrans

De lokale huidinfectie begint meestal als een rood plekje, meestal na 4 à 10 dagen en bijna altijd binnen drie maanden na een tekenbeet. De afwijking breidt zich in de loop van dagen tot weken uit tot een (5-40 cm in diameter) min of meer ronde of ovale rode plek, vaak met centrale verbleking. De plek is meestal pijnloos, jeukt meestal niet en is niet verheven, behalve soms aan de randen. Voorkeurlokalisatie: romp, benen, oksels en liezen. Deze afwijking wordt erythema (chronicum) migrans genoemd. Bij de lokale huidinfectie wordt soms een griepachtig ziektebeeld met malaise, koorts, keelpijn en spierpijn gezien. Dit beeld kan ook in een latere fase van de ziekte gezien worden.

Als een typisch erythema migrans (EM) wordt geconstateerd is er vrijwel zeker sprake van Lyme-borreliose. Variaties van het erythema migrans komen echter voor. Zo kan het erytheem egaal rood blijven, ontstaan er ter plaatse blaren of kunnen er meerdere ringen om elkaar heen zichtbaar zijn. Ook jeuk en pijn kunnen in een minderheid van de gevallen voorkomen. Meerdere EM-laesies tegelijk of terugkerende EM-laesies zijn beschreven.

De helft van de patiënten met erythema migrans heeft geen tekenbeet opgemerkt. Sommige studies geven aan dat de atypische (niet-typerende) vormen van erythema migrans vaker voorkomen dan de hierboven beschreven typische vorm.

Bij patiënten met een typisch erythema migrans is serologisch bloedonderzoek op Borrelia burgdorferi niet nodig voor het stellen van de diagnose. In een vrij aanzienlijk deel van de gevallen (30-50%) zijn in deze fase van de ziekte nog geen antistoffen aantoonbaar. Patiënten met erythema migrans dienen derhalve zonder verdere tests met een antibioticum te worden behandeld. Over de duur van behandeling en dosering bestaat geen overeenstemming onder deskundigen; de opgegeven duur kan uitlopen van 10 tot 21 dagen. In de acute fase kan ook lymphadenosis cutis benigna (borrelia pseudolymfoom) optreden, een paarsrood onderhuids bultje op de plaats van de beet of op afstand. Voorkeurslocatie: oorschelp, oorlel, tepel, neus, scrotum.

Stadium 2: Vroege gedissemineerde infectie


Na de tekenbeet kan Borrelia burgdorferi in de bloedbaan terechtkomen, hetgeen tot een gedissemineerde infectie leidt. In tegenstelling tot wat eerder gedacht werd, zijn er sterke aanwijzingen dat de bacterie al binnen enkele etmalen kan dissemineren (uitzaaien) en onder andere het centrale zenuwstelsel kan infiltreren. Bij deze demyelinisatie (degeneratieve verdwijning van de myelineschede van de zenuwvezels) ontstaat een gestoorde prikkelgeleiding die zich onder andere kan uiten als verlamming en/of sensibiliteitsafwijkingen.

Via de bloedbaan wordt de bacterie in het lichaam verspreid, maar de bacterie is meestal slechts kort in de bloedbaan aanwezig. Hoewel de bacterie in elk orgaan terecht kan komen, ontstaan de meeste ziekteverschijnselen in het zenuwstelsel, de gewrichten en het hart. Het blijkt dat de helft van de patiënten met een gedissemineerde infectie geen tekenbeet of erythema migrans heeft opgemerkt. Daardoor kan het voorkomen dat de ziekteverschijnselen niet direct met een infectie van Borrelia burgdorferi in verband worden gebracht.

Aandoeningen van het zenuwstelsel (neuroborreliose)


De meest voorkomende acute aandoeningen van het zenuwstelsel zijn ontsteking van hersenzenuwen en/of ruggenmergzenuwen, met name een nervus facialisparese die een halfzijdige gezichtsverlamming geeft (zie Bellse parese), al dan niet in combinatie met een hersenvliesontsteking. De verschijnselen van de hersenvliesontsteking zijn meestal gering. Meestal hebben patiënten geen hoofdpijn, koorts, sufheid of nekstijfheid zoals bij andere, acute vormen van hersenvliesontsteking.

Daarnaast komen ook subacute en chronische vormen van de infectie van het centrale zenuwstelsel voor (subacute encefalopathie, zie chronische neuroborreliose).

Verschijnselen van hersenzenuwontsteking kunnen onder andere bestaan uit dubbelzien (parese of paralyse van de nervus abducens of een van de andere oogspierzenuwen) en halfzijdige aangezichtsverlamming en pijn in het verzorgingsgebied van de betreffende zenuw als het een gevoelszenuw betreft. Ook kunnen problemen met het gehoor optreden (gehoorverlies) met eventueel optreden van tinnitus. Lyme is in sommige gevallen de oorzaak van (eenzijdige) plotselinge doofheid, waarbij een aanzienlijk gedeelte van de gehoorfunctie uitvalt. Ook kan er sprake zijn duizelingen.

Ontsteking van een ruggenmergzenuw veroorzaakt soms zeer heftige pijn in een arm of been of in de romp. Soms gaat dit samen met krachtsverlies en een doof, tintelend gevoel. Ontsteking van het ruggenmerg kan krachtsverlies en een doof gevoel in beide benen veroorzaken. Soms kan de urine niet worden opgehouden of wordt juist het plassen bemoeilijkt.

Naast deze veel beschreven verschijningsvormen zijn beelden die lijken op multiple sclerose, amyotrofische laterale sclerose, multiple systeematrofie en dementie beschreven. Of deze allemaal samenhangen met een borrelia-infectie is omstreden.

Bij verdenking op neuroborreliose wordt in de regel naast onderzoek naar antistoffen in het bloed ook gezocht naar antistoffen in het hersenvocht (liquor cerebrospinalis). Antistoffen zijn in zowel in de vroege fase als latere fase niet altijd aantoonbaar en negatieve bevindingen sluiten een neuroborreliose dus niet geheel uit - hoewel internationale panels van deskundigen ervan uitgaan dat de diagnose 'borreliose' pas mag worden gesteld als er inderdaad direct bewijs is van de bacterie door kweek of door detectie van antistoffen, liefst in stijgende titer. Dit standpunt wordt door patiëntenverenigingen en ook door sommige deskundigen bestreden. Er zijn echter ook veel mensen die nergens last van hebben maar die wel ooit een borrelia-infectie hebben doorgemaakt en ten bewijze daarvan nog antistoffen hebben. Dit komt b.v. onder boswachters veel voor. Het hebben van antistoffen is dus ook niet noodzakelijk gerelateerd aan het bestaan van klachten.

Gewrichtsaandoeningen


De verschijnselen van gewrichtsontsteking (Lyme-artritis) zijn zwelling en pijn in het aangedane gewricht. De duur van de zwelling varieert van minder dan een dag tot maanden. Het kniegewricht is relatief vaak aangedaan. De gewrichtsontsteking ontstaat bij de helft van de patiënten binnen drie maanden na de tekenbeet of het erythema migrans. Gewrichtsontsteking kan echter ook in het latere beloop van de ziekte ontstaan. De ontstekingsverschijnselen kunnen verspringen tussen diverse gewrichten.

Klachten verbeteren vaak na behandeling met een antibioticum, maar kunnen ondanks behandeling nog lang blijven bestaan. Er zijn aanwijzingen dat voortdurende gewrichtsklachten na behandeling veroorzaakt worden door een persisterende infectie. Gewrichtsontsteking moet worden onderscheiden van een op fibromyalgie lijkend syndroom dat (soms in combinatie met Lyme-artritis) in de chronische fase van Lyme-Borreliose voorkomt.

Hartaandoeningen


De meest voorkomende afwijking van het hart is een Lyme-carditis met stoornis in het geleidingssysteem (AV-blok) en/of andere hartritmestoornissen. Wanneer de geleidingsstoornis ernstig is kunnen hartfalen en benauwdheidsklachten ontstaan.

Stadium 3: Chronische Lyme-borreliose


Men spreekt over het algemeen van chronische Lyme-borreliose bij een ziekteduur van meer dan een jaar. Alle eerder genoemde verschijnselen kunnen een langdurig beloop hebben met symptoomvrije periodes van weken tot jaren waarna de klachten weer kunnen terugkomen of verergeren. De symptomen kunnen hierbij van orgaansysteem wisselen.

Er zijn sterke aanwijzingen dat Lyme-borreliose naarmate de infectie langer duurt steeds meer de kenmerken van een chronische multisysteemziekte vertoont (vergelijk Lues, ook een infectie met een spiraalvormige bacterie). Naast de specifieke verschijnselen in verschillende orgaansystemen staan bij de chronische vorm van de ziekte de algemene (ook wel aspecifiek genoemde) klachten op de voorgrond. Volgens sommigen zouden deze klachten onder andere bestaan uit griepachtige verschijnselen, chronische vermoeidheid (vergelijk CVS), hoofdpijn, voorbijgaande temperatuursverhoging van enkele uren, transpireren, wisselende pijn in spieren, pezen en gewrichten (zonder objectieve lokale ontstekingsverschijnselen (vergelijk fibromyalgie).

Wat betreft de noodzaak tot verder onderzoek en behandeling bij de groep chronische patiënten bestaat verschil van inzicht onder deskundigen. Dit kan aanleiding zijn voor heftige conflicten tussen patiënten die menen lymeziekte te hebben en artsen die zich houden aan de strakke criteria voor diagnosticering van de ziekte zoals die in sommige richtlijnen worden beschreven.

Chronische neuroborreliose



Borrelia burgdorferi is de veroorzaker van Lymeziekte.

In de latere fase van de ziekte kunnen chronische ziekteverschijnselen van het centrale en perifere zenuwstelsel (chronische neuroborreliose) op de voorgrond staan waaronder de subacute/chronische encefalopathie (diffuse hersenaandoening). Over de prevalentie van chronische neuroborreliose bestaat geen overeenstemming onder deskundigen.

De diagnostiek van encefalopathie is vaak moeilijk omdat het verloop sluipend is en de symptomen pas bij een gedegen onderzoek aan het licht komen. De klachten die bij Lyme-encefalopathie relatief vaak gezien worden zijn: stemmingswisselingen, prikkelbaarheid, geheugenproblemen, verminderde concentratie, problemen met woordvinding, hoofdpijn, overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels (licht, geluid) en slaapstoornissen. Psychiatrisch beelden die door Lyme-encefalopathie kunnen worden veroorzaakt of geïmiteerd omvatten: persoonlijkheidsveranderingen, dementie, ADHD, angststoornissen, stemmingsstoornissen en psychotische stoornissen.

Geen van deze symptomen en onderzoeksbevindingen zijn op zichzelf specifiek voor chronische neuroborreliose. Als de onderzoekend arts deze symptomen niet in hun samenhang interpreteert kunnen zij als aspecifiek of bizar gekenmerkt worden en kan de diagnose gemakkelijk gemist worden. Het is de combinatie van een zorgvuldige afgenomen voorgeschiedenis (anamnese), psychiatrisch onderzoek, lichamelijk onderzoek, laboratoriumonderzoek, neuropsychologische testen en hersenscans die bij chronische neuroborreliose tot de juiste diagnose leidt. Hoeveel niet-gediagnosticeerde patiënten met dergelijke neurologische en psychiatrische beelden rondlopen en hoe vaak dit voorkomt is niet duidelijk.

Aanvullend onderzoek in de vorm neuropsychologisch onderzoek, hersenvochtonderzoek, structureel en functioneel beeldonderzoek van de hersenen (MRI, PET, SPECT) spelen een belangrijke rol. Neuropsychologisch onderzoek van geheugen, aandacht, cognitieve verwerkingssnelheid, verbale vermogens kan objectieve tekenen van cognitief disfunctioneren aan het licht brengen die bij een routineonderzoek niet meteen evident zijn.

Acrodermatitis chronica atrophicans (ACA)


Een huidaandoening die ook tot chronische Lyme-borreliose wordt gerekend is de Acrodermatitis chronica atrophicans (ACA). Deze aandoening is gekenmerkt door een paarsrode verkleuring van de huid van een extremiteit, die pasteus en warm aanvoelt. Na maanden tot jaren wordt de huid papierdun. Voorkeurlokalisatie: (onder)been, onderarmen. De aandoening is vooral aan de (onder)benen en onderarmen gelokaliseerd en kan jaren na een tekenbeet of een erythema migrans ontstaan. Een klein deel van deze patiënten heeft ook gewrichtsontsteking. Afweerstoffen tegen Borrelia burgdorferi zouden bij deze patiënten altijd in het bloed aantoonbaar zijn.

Diagnostiek


Het stellen van de diagnose van een Borrelia burgdorferi-infectie is in vele gevallen niet eenvoudig en hierover bestaat onder deskundigen verschil van mening. Sommige deskundigen vertrouwen sterk op laboratoriumonderzoek in de vorm van serologische testen, omdat zij menen dat, wanneer bij een eerste test, afgenomen voldoende lang (minstens 4-6 weken) na de besmetting, geen serologische tekenen (met name antistoffen van de IgG klasse) van lyme-borreliose worden gevonden, het vrijwel uitgesloten is dat de symptomen door Borrelia burgdorferi worden veroorzaakt. In vorige decennia werd er vaak op gewezen dat de gebruikte tests soms niet alle vormen van de bacterie konden detecteren. Dit is tegenwoordig echter niet meer het geval.[7][8][9] Anderen benadrukken dat de tests geen zekerheid bieden en menen dat de diagnose van Lyme-borreliose gebaseerd dient te zijn op zorgvuldig in kaart brengen van de klinische verschijnselen in samenhang met aanvullend onderzoek. Zij stellen dat testuitslagen nooit doorslaggevend mogen zijn en dat in vele gevallen slechts een combinatie van gegevens tot de goede diagnose kan leiden. Dit standpunt is terrein aan het verliezen naarmate de testmethoden betrouwbaarder worden.

Het aanvullend onderzoek omvat in de eerste plaats serologie van het bloedserum naar diverse voorkomende Borrelia-stammen, eventueel aangevuld met onderzoek naar bacterie-DNA, onderzoek van hersenvocht, psychiatrisch onderzoek, neuropsychologisch onderzoek en diverse vormen van neuro-imaging (MRI, SPECT, PET). DNA onderzoek op basis van PCR is met name goed uit te voeren op gewrichtsvloeistof en minder op bloed.

Serologie


De Borrelia-bacterie is moeilijk te kweken en was vroeger niet geheel betrouwbaar aan te tonen omdat er veel verschillende serologische varianten zijn. Serologische testen tonen antistoffen aan en niet de bacterie zelf. Het hebben van antistoffen (zoals vaak gezien wordt bij gezonde boswachters) betekent niet noodzakelijk dat men ziek is of zal worden, terwijl anderzijds het ontbreken van aantoonbare antistoffen niet bewijst dat men niet besmet kan zijn omdat het bloedonderzoek te vroeg in het ziekteproces is uitgevoerd. Bij de interpretatie van de test dient rekening gehouden te worden met de duur en de aard van de klachten en de soort antistoffen die aanwezig zijn. 6 weken na besmetting kan IgM aantoonbaar zijn en 6-8 weken IgG. Aanwezigheid van IgG en IgM wijst dus op een recente besmetting, afwezigheid van IgG antistoffen bij een klachtenpatroon langer dan 8 weken maakt infectie minder waarschijnlijk. Met name IgG kan bij chronische ziekte lang sterk verhoogd zijn. Bij vroege behandeling van de ziekte kan de antistof respons afwezig blijven. Aangezien de tests niet zijn gestandaardiseerd kunnen de testuitkomsten van verschillende laboratoria onderling aanzienlijk verschillen. Hier wordt overigens voortdurend aan gewerkt. Een ander probleem is dat de serologische test voor Borrelia in een aanzienlijk deel van de gevallen fout-positief is: de test is positief terwijl er geen antistoffen tegen Borrelia zijn (en er dus geen sprake is van Lyme). Vaak wordt daarom een positieve test bevestigd op DNA niveau met behulp van Polymerase-kettingreactie (PCR).

Het in Nederland tot nu toe gebruikte tweestappen-protocol (screening met een ELISA en bevestigen met Western blot) is omstreden. Volgens diverse onderzoeken blijkt het tweestappen-protocol te veel (in sommige onderzoekingen tot 40%) foutnegatieven te geven en zou daarom tot onnodige onderdiagnostiek leiden. Door sommige deskundigen wordt daarom aangeraden altijd een Western blot-test te doen.

Het European Union Concerted Action on Lyme Borreliosis-forum (EUCALB), een internationaal samenwerkingsverband van Europese deskundigen op het gebied van de ziekte, stelt daarentegen dat alleen voor zeer vroege lyme-ziekte de serologie wel eens foutnegatief uitvalt; voor latere stadia houden zij aan dat de serologie eigenlijk altijd bewijzend is. Het diagnosticeren van late neuroborreliose zonder serologisch bewijs acht dit college niet verantwoord. Ze bevelen aan de ELISA te doen met een specificiteits-afkappunt van 95% tot 98%. Dit advies is met name onder (chronische) patiënten en belangenbehartigers niet onomstreden.

Beroepsziekte


In België wordt Lymeziekte beschouwd als een beroepsziekte, hetgeen betekent dat iemand die beroepshalve besmet wordt door een teek (bv. bos- en parkwachters, houtvesters, militairen, enz.) in aanmerking komt voor vergoeding door het Fonds voor Beroepsziekten. Voor ambtenaren die beroepshalve besmet worden, geldt een aangepaste regeling via de administratieve gezondheidsdienst van het ministerie van Volksgezondheid.[10] Op 1 november 2009 is de ziekte door de Centrale Raad van Beroep ook in Nederland erkend als een beroepsziekte.

De niet onderkende epidemie van de ziekte van Lyme


Hoe de pleomorfe, intracellulair optredende illusionist Borrelia burgdorferi artsen betovert met minstens 368 imitaties.

door Désirée L. Röver © 2004

De ziekte van Lyme - of liever: Lyme borreliose syndroom - wordt veroorzaakt door de spirocheet Borrelia burgdorferi (Bb). De ware aard van deze spiraalvormige bacterie, en de breed geschakeerde schade die hij met zijn biotoxinen teweegbrengt, wordt door de meeste artsen nog niet doorzien.

Door zich - met of zonder celwand - in verschillende gestalten te manifesteren en zijn activiteiten ook intracellulair te ontplooien, onttrekt de virulente ziektekiem Bb zich aan zowel de geaccepteerde testmethodes (Western blot, ELISA), als aan de toegepaste antibiotica.

Vele malen beter nog dan zijn collega, de syfilisveroorzaker Treponema, verleidt de inmiddels epidemisch optredende Borrelia burgdorferi artsen wereldwijd tot minstens 368 foutieve diagnoses, waaronder het chronisch vermoeidheidssyndroom, ME, MS, Alzheimer, Parkinson, fibromyalgie, syfilis(!), dementie, depressie, psychose, aangezichtsverlamming( Bell's palsy), autisme, AD(H)D, schizofrenie en Guillain Barré.

Het zijn vooral door artsen en wetenschappers die zelf zijn besmet met Lyme, die op zoek gaan naar de werkelijke oplossingen.

Geschiedenis


Het zijn twee moeders, Polly Murray and Judith Mensch, die vermoeden dat het plotselinge en ongewoon hoge aantal gevallen van juveniele reumatoïde artritis (JRA) in Old Lyme in de Amerikaanse staat Connecticut in de zomer van 1975 niet te wijten is aan een door de artsen gesuggereerde genetische oorzaak, maar aan milieuomstandigheden. Nog in datzelfde jaar publiceert reumatoloog Dr. Alan Steere deze eerste Lymegevallen onder de term 'Lyme arthritis' - een definitie die tot op de dag van vandaag bijdraagt tot de vele hardnekkige, en vooral gevaarlijke misverstanden die er rond de ziekte van Lyme heersen. Pas 10 jaar na Steere's interpretatie van de ziekte van Lyme als een artritisachtige stoornis, dringt langzamerhand het besef door dat deze ziekte in staat is tot neurologische verschijnselen van aanzienlijk verwoestender aard.

De vasthoudende moeders - zij bombardeerden de autoriteiten met de minutieus uitgewerkte ziekteverslagen van alle JRA-patiënten - krijgen ten slotte gelijk. In 1981 ontdekt Dr. Wally Burgdorfer, entomoloog aan de National Institutes of Health (NIH), een nieuwe species spiraalvormige (spirochete) bacterie in het lichaamsvocht van de teek Ixodes dammini, ook wel scapularis genoemd. Burgdorfer bewijst dat Borrelia de oorzaak is, niet van 'Lyme artritis', maar van een geheel nieuwe, veel bredere aandoening: 'de ziekte van Lyme'. Sinds Burgdorfer's ontdekking zijn er in Amerika meer dan 100, en wereldwijd 300 Borreliastammen gevonden. Behalve in bovengenoemde teken, is Bb ook bewezen in de Lone Star teek (Ammblyoma americanum), de westerse zwartpootteek (Ixodes pacificus), en de honden-, of bosteek (Dermacentor variabilis). Met andere woorden: iedere tekenbeet is in potentie een Bb-besmetting. Maar dat is nog maar het begin, want in werkelijkheid kan een besmetting plaatsvinden op talloze andere manieren.


Bb - de gevaarlijke misvattingen

• Borrelia burgdorfensis verspreidt zich via de beet van een hertenteek (vectorverspreiding);
  
• Wanneer zich rond deze beet geen rode kring (bull's eye) aftekent, of wanneer er geen erythema migrans optreedt, is er geen sprake van infectie;
  
• Borreliose moet zich manifesteren = 30 dagen na de beet; de desbetreffende persoon moet in die periode in een door teken bewoond bosgebied zijn geweest;
  
• Een test op antilichamen is voldoende om de infectie vast te stellen;
  
• Een antibioticakuur van veertien dagen is voldoende om het gevaar van de ziekte van Lyme te keren;
  
• De neurologische verschijnselen verdwijnen na verloop van tijd vanzelf;
  
• Bb-besmetting van mens op mens komt niet voor;
  
• Infectie met B. burgdorferi leidt in een minderheid van de gevallen tot ziekte, maar geeft wel aanleiding tot vorming van antistoffen.
  

Herkomst nieuwe species spirocheet


Burgdorfer identificeert de Borreliabacterie als een nieuwe species. Omdat de ziekteverschijnselen als gevolg van een tekenbeet vóór het Lyme-incident in 1975 aanzienlijk milder van karakter zijn, vraagt hij zich daarom hardop af: "Waar komen deze geïnfecteerde teken vandaan?" De voor de Nobelprijs genomineerde Amerikaanse microbioloog Dr. Garth Nicholson, verbonden aan het Institute for Molecular Medicine in Irvine, Californië, richt zich op bron van deze infectie, en herkent daarin de hand van de mens: "Het is zeer waarschijnlijk dat de ziekte van Lyme een combinatie is van ziektekiemen, ontsnapt uit een laboratorium: mogelijk vanuit Plum Island door vogels naar de kust verspreid" En, specificerend: "Bb wordt vaak aangetroffen tezamen met mycoplasmabacteriën". In de laboratoria voor biologische oorlogvoering op het voor het publiek ontoegankelijke Plum Island is sinds de Tweede Wereldoorlog - als eerste door mede-oprichter Nazi-viroloog en eerste generatie biowarrior Dr. Erich Traub - uitvoerig met teken geëxperimenteerd, evenals met vele andere uitheemse mycoplasma's en ziektekiemen. Dit laatste dikwijls in samenwerking met Fort Detrick, 's werelds meest geavanceerde 'testinstituut voor biowapens' in Frederick, Maryland. De Amerikaanse landkaart van de gerapporteerde gevallen van de ziekte van Lyme in het jaar 2000 onderschrijft de juistheid van Nicholson's vermoedens. De zwarte vlek uitgaande van Plum Island spreekt boekdelen. Het recent verschenen boek 'Lab 257' (zie kader) brengt deze en andere ontsnappingen van levensgevaarlijke uitheemse pathogenen in deze regio direct in verband met de verdekte activiteiten op Plum Island - een eiland pal voor de kust van het meest dichtbevolkte gebied van Amerika: Long Island en Connecticut.


Mechanismen waarmee Borrelia burgdorferi (Bb) het immuunsysteem omzeilt

• Bb kan zich omhullen met een blokkade van menselijke antilichamen en zo onzichtbaar worden voor killer T-cellen;
  
• Bb kan zich bedekken met B-celmembranen, en zich omhullen met menselijke proteïnen;
  
• Bb kan zich door de weefsels voortbewegen;
  
• Bb kan binnendringen in onder meer hersenen, hart, blaas, gewrichten, pezen en huidcellen: plaatsen waar hij zich voor onbeperkte tijd kan schuilhouden voor het immuunsysteem en antibiotica;
  
• Bb kan zichzelf metabolisch inactief maken;
  
• Bb kan een celwandloze vorm aannemen, en daarmee buiten schot blijven voor vele van de antigenen die het menselijk immuunsysteem gewoonlijk voor de aanval inzet, alsmede voor antibiotica;
  
• Bb verbergt zich binnenin menselijke cellen - desnoods jaren lang.
  

Verspreiding door teken?


Een teek, samen met spinnen, schorpioenen, en (hooi)mijt behorend tot de familie der 8-potige arachniden, vindt zijn slachtoffers via de kooldioxide in hun uitademing. Met zijn mondhaken diep door de huid heen hecht hij zich met zijn speeksel nog steviger aan zijn gastheer vast. De op hem afgestuurde antigenen neutraliseert hij met een speciaal hormoon, terwijl hij met een anti-ontstekingsstof voorkomt dat jeuk zijn aanwezigheid aan zijn gastheer verraadt. Terwijl de teek zich volzuigt, reist de Borreliabacterie vanuit diens darmvloeistof en speekselklieren in groten getale de bloedstroom van het niets vermoedende slachtoffer binnen.

Borrelia, ook veel voorkomend onder muizen en vogels, kent vijf species en meer dan honderd gemuteerde subvormen. Zowel in de VS als in Europa gaat de borreliabacterie vaak vergezeld van andere ziekteverwekkers, zoals Babesia, Rickettsia rickettsii, Ehrlichia en/of Bartonella. Lyme-borreliose kan in Europa, behalve door Borrelia burgdorferi ook worden veroorzaakt door Borrelia afzelii (uiting: huidmanifestaties) en Borrelia garinii (neurologische en psychiatrische uitingsvormen).

Ook al is de ziekte van Lyme in Nederland inmiddels een erkende beroepsziekte - risicogroepen zijn medewerkers van staatsbosbeheer, plantsoenendiensten, waterschappen, brandweer, politie, universiteiten (biologen), natuurbeschermingsorganisaties, campings, bungalowparken en maneges - ook hier hanteert men de ingesleten misvatting als zou de borreliabacterie zich uitsluitend via een tekenbeet verspreiden. In werkelijkheid heeft Bb een wereld passe-partout: behalve door welke teek dan ook wordt hij verspreid door muggen, vlooien en mijt, via zowel horizontale-, als congenitale overdracht van mens tot mens, en via voedsel (zie kader). Post mortem werden bij de baby van een borreliosemoeder spirocheten aangetoond in milt, nieren, beenmerg en myocard.

De misvattingen


De overtuigingen die de kans op een juiste diagnose verhinderen, gaan door:

• een rode kring rond de tekenbeet is het signaal van een daadwerkelijke infectie;
  
• deze infectie is met een antibioticakuur van 10 tot 14 dagen afdoende afgehandeld;
  
• de zenuwfunctiestoornissen, in het Merck Manual beschreven als één van de verschijnselen van de ziekte van Lyme, verdwijnen na enkele maanden meestal volledig.
  

Een besmetting kan vele jaren latent zijn, om door de trigger van een andere infectie, een ongeluk, stress, een emotionele schok, of aspartaamgebruik plotseling actief te worden. Ook kan deze na zelfs de meest intensieve antibioticakuur onverwacht weer in alle hevigheid terugkeren.

Door al deze misvattingen wordt de ziekte van Lyme - borreliose - vaak niet als zodanig herkend, maar abusievelijk gediagnosticeerd als depressie, chronisch vermoeidheidssyndroom, fibromyalgie, een psychiatrische stoornis, of gevat in een andere term die de aard van de desbetreffende symptoomverzameling vanuit een lange lijst van ziektebeelden het dichtst benadert. Dit leidt tot een gevaarlijke onderrapportage van wat inmiddels rustig een wereldwijde borreliose-epidemie mag heten.


Bb besmetting - de realiteit

• Bb is niet uitsluitend een door dergelijke vectoren verspreide infectie;
  
• Bb verspreidt zich via teken, muskieten, vlooien en (hooi)mijt;
  
• Transhumane infectie vindt horizontaal plaats via semen, speeksel, tranen, urine, borstvoeding; en congenitaal via de placenta;
  
• Bb verspreidt zich in de voeding via besmet rauw vlees en rauwe melk;
  
• Bb beweegt zich door de weefsels, hecht zich vast aan gastcellen, en ontwijkt het immuunsysteem;
  
• Bb gaat meestal vergezeld van de protozoa Babesia, een parasiet die zich nestelt in de rode bloedcellen, en enkele bacteriën uit de orde der Rickettsia's: Ehrlichia, te vinden in de witte bloedcellen, Bartonella (in één of meer van de 25 (!) soorten), en Coxiella; en verder mycoplasma's (L-vorm) en virussen (in het bijzonder cytomegalovirus en Eppstein-Barr virus (Pfeiffer);
  
• De biotoxinen die Bb en deze andere pathogenen afscheiden, veroorzaken symptomen die meestal abusievelijk als één van minstens 368 andere aandoeningen worden gediagnosticeerd;
  
• Na besmetting, met of zonder erythema migrans (rode plek met lichtgekleurd centrum) is een latente periode van vele jaren mogelijk. In asymptomatische dragers kan de ziekte plotseling worden geactiveerd door: stress, een andere infectieziekte, emotioneel of fysiek trauma, of zelfs door gebruik van de suikervervanger aspartaam;
  
• 90% van de patiënten van het chronisch vermoeidheidssyndroom lijdt in werkelijkheid aan borreliose - Katrina Tang, Sierra Integrative Medicine Clinic, Reno, Nevada, VS;Borreliose is een factor in minstens 50% van alle chronische ziektegevallen;
  
• Borreliose kan bijdragen tot iedere psychiatrische aandoening geformuleerd in de Diagnostic Symptoms Manual-IV (DSM-IV) - Dr. Paul Fink, ex-president van de American Psychiatric Association;
  

Biotoxinen en de Viagraconnectie


De vele biotoxinen die Bb samen met de meeliftende pathogenen (w.o. Babesia, Bartonella, Ehrlechia) produceert, zijn vele malen toxischer dan welk door mensen gecomponeerd vergif dan ook. Deze eiwitten brengen in de hersenen zowel op moleculair-, structureel-, als op functioneel niveau verschillende specifieke veranderingen aan, onder andere in neurotransmitters (informatiemoleculen als dopamine, serotonine, GABA, acetylcholine, noradrenaline), neurale membranen van pre- en postsynapsen, verschillende soorten membraanreceptoren, hormonen en enzymen. Het zijn deze biotoxinen die verantwoordelijk zijn voor de slopende effecten van borreliose. En het is hierdoor dat er diagnoses ontstaan zoals het chronisch vermoeidheid syndroom (CVS), ME, psychiatrische aandoeningen, en alle andere ziekten, syndromen en aandoeningen, vermeld op de nog altijd groeiende lijst van 300 misinterpretaties.

Door de toxische effecten die Bb en de hem vergezellende mycoplasma's hebben op het centrale-, autonome-, en het perifere zenuwstelsel, het endocriene systeem, en ook op het lichaam als geheel, kan borreliose ook zowel het libido, als het seksueel functioneren beïnvloeden. Deze aantasting van de functies van de paden van emotionele afstoting en aantrekking werpt ook een geheel nieuw licht op het inmiddels ongebreidelde Viagra-gebruik - ook erectieproblemen samenhangend met het metabool syndroom kunnen een connectie met borreliose hebben. Diverse chronische borreliosepatiënten melden hoe hun genitalia ongevoelig worden, hoe penis en testikels atrofiëren, hoe hun libido afneemt. Er is ook een casus bekend van een vrouw die naar de andere kant van dit spectrum ging, en niet meer kon ophouden zichzelf te willen bevredigen. Verder zijn ook ingrijpende karakterveranderingen bekend, waarbij vredelievende patiënten plotseling kwaadaardige trekken krijgen.

Falende labtests


Hoewel de Amerikaanse Centers for Disease Control (CDC) in de klinische beschrijving en de casusdefinitie van de ziekte van Lyme van 1990 en 1996 benadrukken dat de beschreven normen zijn bedoeld voor de rapportage van ziektegevallen, en niet als maatstaf voor klinische diagnose, worden deze in brede kring wel als dwingende richtlijn opgevat. Daaronder valt onder meer dat men niet langer dan 30 dagen tevoren in een voor Lyme endemisch bekend staand bebost gebied moet zijn geweest (Vol. 39 / No. RR-13 MMWR 21). En omdat ditzelfde instituut de staten afzonderlijk de vrije teugel geeft in de interpretatie van laboratoriumuitslagen, wordt het voor patiënten nog moeilijker om erkenning te vinden. Door de eis dat bij de conventionele labtests altijd 5 lijnen te zien moeten zijn, valt de helft van de patiënten al direct buiten de boot: vrouwen hebben er namelijk meestal niet meer dan 4, mannen normaliter 6.

De moeilijkheid is dat in het geval van borreliose de conventionele labtests veelal falen. Zoals Hindle in zijn artikel in Parasitology (1912;Vol. IV, p.133) aantoonde, zijn spirocheten alleen in laboratoriumcondities monomorf. In vivo gedragen zij zich tijdens hun levenscyclus van 9 dagen pleomorf: zij nemen verschillende gestalten aan, waaronder spiraal, filament, cyst, granule, gehoekte staaf, elleboog. Al deze pleomorfe gedaanten zijn door het Lister Institute, de plaats waar zij voor het eerst werden bestudeerd, beschreven als L-vormen. Het zijn alle actieve metabole centra voor de productie van de celwand deficiënte (CWD) pleomorfe Bb.



De in microscooponderzoek vaak als artefacten geïnterpreteerde zwarte stipjes, blijken in werkelijkheid Bb-sporenvormen. Volgens Hindle (1912) treden deze vooral op tijdens de crisisperiode van de ziekte, of na behandeling met antibiotica. Daarmee bevestigt hij de donkerveld microscoopwaarnemingen van andere spirocheten, gedaan door Balfour (S. duttoni, 1911) en Bosanquet (1911, S. anodontae).

Cysts blijken langdurig in bijvoorbeeld de hippocampus te kunnen vertoeven (MacDonald AB, 1988). In vivo zijn zij een verklaring waarom een borrelia-infectie af en toe kan sluimeren, waarom een reactivering van de ziekte plaatsvindt wanneer de omstandigheden voor Bb weer gunstig zijn, en ook waarom de infectie na behandeling met antibiotica (telkens) weer kan terugkeren (Brorson O; Brorson SH, 1997).

Artsen en therapeuten die gebruik maken van levend bloed analyse (LBA) weten de vele gedaanten van de borreliabacterie pas juist te interpreteren nadat zij zich van dit fenomeen bewust zijn geworden, bijvoorbeeld door de videobeelden van microscoopopnamen door de Deense onderzoeker Dr. Marie Kroun. Sommige behandelaars roepen daarop die patiënten terug van wie zij zich herinneren bij hen deze vormen in het bloed te hebben gezien. Kroun's werk toont onder meer hoe uit bloedcellen, gedood door verhitting, even later springlevende parasieten tevoorschijn komen.

Geen Parkinson, maar Lyme


De microbioloog professor Lida Mattman, auteur van het boek Cell Wall Deficient Forms: Stealth Pathogens, bestudeert spirocheten al 50 jaar. Zij isoleerde levende Bb spirocheten uit muggen, vlooien, mijt, semen, urine, bloed, plasma en liquor. Wat zij ontdekte dat Bb zo gevaarlijk maakt, is dat deze bacterie kan overleven en zich verspreiden zonder celwand (CWD, Cell Wall Deficient). Antibiotica die zijn gebaseerd op de afbraak van de celwand, worden hiermee waardeloos. In 1995 vond prof. Mattman via haar Gold Standard Culture Method positieve Bb-kweken in 43 van een groep van 47 chronisch zieke patiënten. In de controlegroep van 23 personen, was er slechts één positief. Niet alleen vond zij Bb in 8 van de 8 Parkinson-gevallen en in alle gediagnosticeerde Alzheimerpatiënten, maar ook (een celwandvrije Bb) in 25 van de 25 fibromyalgiepatiënten. Zij trof Bb aan in traanvocht, en legt uit hoe gemakkelijk Bb daardoor via de handen kan worden overgedragen. Er zijn al vele gezinnen bekend van wie alle leden aan borreliose lijden, maar waarvan ieder, vóór de constatering daarvan, een ander diagnostisch etiket droeg, met de daaruit volgende (niet effectvolle) medicatie.

Hoe ziek een individuele patiënt wordt, hangt af van de hoeveelheid spirocheten op het moment van besmetting, van zijn vermogen tot ontgiften, en van zijn stressniveau. Een sluimerende Bb-infectie kan na jaren plotseling worden geactiveerd door stress, een andere infectie, een ongeluk, emotioneel trauma, maar ook door het gebruik van de suikervervanger aspartaam. Op een manier vergelijkbaar met hoe aspartaam vanuit de lichaamsweefsels gedenatureerde menselijke proteïnen creëert, maakt Bb de stof Osp. A tot constante component van zijn buitenkant; dit is een licht gedenatureerde variant van LFA-1 (Lymfocyte Function associated Antigen-1), het meest bekende, immunologisch dominante menselijke eiwit. Dit kleine verschil is genoeg om mensen met een geringe immuuncompetentie tot hyperautoïmmuniteit aan te zetten.

Prof. Mattman: "Het feit dat met behulp van de juiste therapie een compleet herstel werd bereikt in patiënten met terminale amyotrofe laterale sclerose (ALS), laat zien hoe belangrijk de juiste diagnose bij de ziekte van Lyme is". Zij voegt daaraan toe: "Het wordt in de Verenigde Staten steeds moeilijker om, voor het beschikbaar hebben van negatieve menselijke controles, Bb-vrij bloed te vinden". Gelet op haar levensreddende rol in de onderkenning van de ziekte van Lyme, is het ronduit verbazend dat deze in 1988 voor de Nobelprijs genomineerde wetenschapper inmiddels op bevel van het Michigan State Attorney's Office (op straffe van detentie, of van een boete van 5000 dollar per dag) haar labtests in het onweerlegbaar vaststellen van borreliose heeft moeten staken. Eveneens opmerkelijk is dat verschillende Amerikaanse artsen in bekende 'Lyme-gebieden' hebben laten weten van officiële zijde zeer nadrukkelijk te worden tegengewerkt in hun behandeling van Lyme-patiënten.

Effectieve labtests


Zodra de infectie niet voortdurend actief is en in contact met het door bloed getransporteerde immuunsysteem, stopt het lichaam met de productie van antilichamen. Terwijl hun niveau daalt, is de infectie nog steeds aanwezig, ook al is deze diep weggestopt in hersenen, pezen, hart, zenuwen, blaas, ogen of gewrichten. Er is dus grote behoefte aan een test die Bb ook in deze situaties kan constateren.

Het is Dr. Jo Anne Whitaker gelukt Borrelia in de cel te fotograferen. En ook zij toont aan dat vrijwel iedere Parkinsonpatiënt positief test voor borreliose. Is dit de reden waarom men in de hersenen van zeer vele jong overleden 'Parkinsonpatiënten' (30- en 40-jarigen) de voor deze ziekte zo kenmerkende tekenen van degeneratie niet aantreft?

Zelf ernstige Lymepatient, ontwikkelde Dr. Whitaker de 'Positive Bowen Rapid identification profile test' (RIBb©). Deze op levend bloed gebaseerde test volgens een fluorescente antilichamen techniek geeft binnen een uur uitsluitsel. Iedere van Whitaker's oorspronkelijke testresultaten werden door prof. Mattman gecontroleerd, en bleken 100% correct. Met haar volgende stap, de 'Quantative Rapid Identification of Bb'(Q-RIBb©) weet Dr. Whittaker niet alleen de aanwezigheid van de borreliabacterie aan te tonen, maar ook de mate van besmetting. Dit laatste is bepalend voor de therapie.

Oplossing


Het kan niet vaak genoeg worden gezegd: de ziekte van Lyme wordt omgeven door vele vormen van mis-, en disinformatie. De interpretatie van borreliose als één van ruim 300 ziektebeelden, min of meer beantwoordend aan de desbetreffende symptomen, leidt wereldwijd tot het gebruik van veel zinloze medicatie, en brengt patiënten geen verlichting in de vaak zo belastende verschijnselen. Eén van de weinige tot nu toe succesvol gebleken manieren om deze te doen afnemen dan wel verdwijnen, is een Peruaanse variant van Cat's Claw (Uncaria tomentosa). Dit fytotherapeuticum is rijk aan POA's (pentacyclische oxindole alkaloïden) en vrij van de daarop antagonistisch werkende tetracyclische oxindole alkaloïden (TOA's) en kenmerkt zich onder meer door krachtige immuunmodulerende eigenschappen (voor een uitgebreide toelichting op deze medicinale plant uit het Amazonegebied zie A&A 2004/6). Deze TOA-vrije Cat's Claw geeft de patiënt de kracht om zijn zelfgenezend vermogen te wakker te roepen en te versterken. Bij borreliose toegepast in combinatie met een specifiek Noni-concentraat (Morinda citrifolia) en een ontgiftingsprotocol ter afvoering van de vele biotoxinen van Bb en zijn pathogene (mycoplasma) gezellen, blijken vele patiënten, hun normale capaciteiten terug te krijgen, nadat zij jarenlang niet meer normaal hebben kunnen functioneren. De krachtige synergie tussen TOA-vrije Cat's Claw en het Noni-concentraat kan bij zware microbiële belasting een Herxheimer healing crisis te zien geven, een teken van de goede weg, maar waarbij allerlei symptomen plotseling verergeren. In dat geval moet de aanvangsdosis van één druppel worden verlaagd, en daarna per drie dagen voorzichtig worden opgebouwd tot de therapeutische dosis van tweemaal 5 tot 15 druppels per dag, of meer. Indien er inderdaad sprake is van borreliose, kunnen de belastende symptomen zeer snel afnemen. En overeenkomstig met de bevindingen van prof. Mattman en Dr. Whitaker is dat het beste bewijs dat de gediagnosticeerde Alzheimer geen Alzheimer was, CVS geen CVS, depressie geen depressie, enzovoort.

Lab 257


In het zojuist verschenen boek "Lab 257, The disturbing Story of the Government's secret Plum Island Germ Laboratory" beschrijft jurist Michael C. Carroll de ijzingwekkende connectie tussen teken, moedwillig geïnfecteerd met Borrelia burgdorferi, en Plum Island. Dit eiland ligt voor de kust van Long Island en Connecticut, 2 mijl verwijderd van het meest dichtbevolkte gebied van Amerika.

In de laboratoria ('257' en '101') zijn daar vanaf 1947 in het kader van biologische oorlogvoering ultrageheime (dier)experimenten uitgevoerd met allerhande virulente uitheemse pathogenen. Aanvankelijk onder de paraplu van het Amerikaanse ministerie van Defensie, later (vanaf juli 1954) onder de USDA (het Ministerie van Landbouw), en sinds '11 september' onder de Home Security Act, hetgeen een terugkeer betekent tot de oorspronkelijke doelstellingen: biologische oorlogvoering.

De laboratoria op Plum Island werden mede opgezet door Hitler's topman in de ontwikkeling van biologische wapens, de joodse(!) virusexpert Erich Traub (1906-1985). Deze was in de oorlog als directe ondergeschikte van Himmler werkzaam op het Baltische eiland Riems, een geheim laboratorium voor biologische oorlogvoering; in de jaren '30 was hij student van Amerikaanse experts aan het Rockefeller Institute in Princeton, New Jersey. In 1949, na zijn spectaculaire ontsnapping uit de USSR, werd Traub onder project 'Paperclip' naar Amerika gehaald. Plum Island, Fort Dettrick's offshore laboratorium voor dierziekten ten behoeve van biologische oorlogvoering, werd opgezet volgens de gedetailleerde informatie die Traub gaf over zijn activiteiten op het eiland Riems en voor de Russen. In 1953 keerde deze grondlegger van Plum Island weer naar "Das Vaterland" terug om zijn activiteiten voort te zetten op een geheim virologisch laboratorium aan de universiteit van Tübingen, waar hij in 1960 na een financieel schandaal gedwongen werd ontslag te nemen. Tot die tijd was er een levendige uitwisseling van bezoeken, gegevens en virussen tussen Plum Island en Tübingen.

De borreliabacterie, mede door Traub in diverse tekensoorten geïntroduceerd, heeft zich vanaf Plum Island naar het vasteland kunnen verspreiden via overzwemmende herten, en zo'n 140 soorten vogels die het eiland op hun migratietochten als rustplaats gebruiken. Rond 1975 waren er meer, en meer virulente pathogenen op Plum Island dan ooit, terwijl de veiligheid en voorzorgsmaatregelen steeds verder waren afgenomen.

Naast Borrelia steken in de buurt van Plum Island ook andere uitheemse ziekteverwekkers plotseling de kop op. Terwijl in New York in augustus 1999 plotseling dierentuinvogels aan het West Nile virus (WNV) ten onder gaan, zijn er tot 2003 5000 menselijke infectiegevallen gemeld (95 zijn overleden). In de tijd dat in de New York Queens mensen sterven, worden op Long Island door WNV gedode paarden naar Plum Island gebracht voor onderzoek. Daar blijkt het virus pas na 30 dagen na infectie in het bloed aantoonbaar. Het andere biowar lab Fort Detrick had al vastgesteld dat de WNV stam dezelfde was als die van de Russen. In de winter van 1967 zorgt een al evenzeer uitheems enteritis virus voor eenden voor de uitroeiing van de bloeiende fokkerijen van de witte Pekin eend op Long Island.

Op de afbeelding van de Reported Cases of Lyme Disease, United States, 2000 ( en die van 2006) van de Centers for Disease Control (CDC) is de oorsprong van deze verspreiding onmiskenbaar:

www.cdc.gov/mmwr/preview/mmwrhtml/mm5102a3.htm



http://www.robkalmeijer.nl/medisch/ziekten/lyme/index.html